ကြဲအက္အက္ေလေပြရူးတို႔
ကူးလူးခတ္ေနတဲ့ ေႏြတစ္ည
ဥၾသပ်ိဳတို႔ ရင္ကြဲမတတ္ေအာ္ဆိုၾကတယ္ ...
မ,မက္ခ်င္ဆံုးေသာ အိပ္မက္
ေကြ႔ေကာက္ေသြ႔ေျခာက္ေနတဲ့
အကိုင္းေတြထက္မွာ
မီးပြင့္ေတြရာျဖာဝင့္ေတာက္
အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေခြေခါက္ခဲ့တဲ့
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြယ္ဝွက္သက္ျပင္း
အရာရာဟာ ခ်င္းခ်င္းနီေဆြးလို႔ေပါ့ ...
တိမ္ညိဳတို႔ရဲ႕နိမိတ္ဟာ
မတီးခတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့
ဂစ္တာတစ္လက္ရဲ႕ ႀကိဳးပံုရိပ္ေတြလို
ေလ်ာ့ေလ်ာ့တိုးတိုးကေလးစဲ
မိုးရာသီနဲ႔ လြဲခဲ့တယ္ ...
လြန္ပါေစေတာ့ ...
မီးစလွ်ံလို လြင့္ဝဲသြဲ႕ေျပာင္း
အလြမ္းဆက္ေၾကာင္းေပၚက
အံု႔ေဝမႈန္ဝါးေနတဲ့
ၾကယ္ေၾကြညရဲ႕ ဆုေတာင္းစကား
ဘုရားသခင္ ၾကားသိပါစ ...
ေရခိုးေငြ႔ေတြကို ဖမ္းယူထုဆစ္
မုတ္သုန္တစ္ခုသာ ျဖစ္ခြင့္ရွိရင္
စိတ္အစဥ္ကို ညႊတ္ကိုင္း
မိုးေရစက္ရိုင္းေတြၾကားမွာလည္း
ထီးကိုင္းလႊတ္ခ်ရဲပါတယ္ ...
သံုးရာသီမွတ္တမ္းထဲက
ဝႆန္ရဲ႕ေဆးခ်က္တို႔က
မႈန္ေဝပ်ယ္လြင့္
တခမ္းတနားေရာ္ရင့္ခဲ့တဲ့
ေမွာ္ဆရာရဲ႕ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲကြယ္ ...
မင့္ကူမွ်င္ေတြလိုရႈပ္ေထြးေနတဲ့
ဂယက္ဆန္တဲ့ အိပ္မက္
ဝဲဖက္က ျမတ္ႏိုးျခင္း
ယာလက္မွာ သစၥာတရားလိုလင္းတယ္ ...
ေဆာင္းရာသီကို
တံဆိပ္လိုရိုက္ႏွိပ္
ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္းကင္မွာ
ခဏေလာက္ခ်ိတ္ေပးပါ ...
ေအးစက္ေနမယ့္ ေဆာင္းရိပ္
မ်က္ရည္ျဖဴေတြကို ေခၽြးသိပ္ေပးမယ္ထင္ရဲ႕ ...
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ဆံုးတာေတာင္
မ်က္လံုးမ,မွိတ္ေသးတဲ့ေကာင္
ညတာေတြအိုမင္း
နံနက္ခင္းဟာ ေဝးေသးတယ္ကြယ္ ...
ဘယ္မွတ္တမ္းမွာမွ မပါခဲ့တဲ့
မထည္ဝါလွတဲ့ အလြမ္း
ကဗ်ာကိုင္းေလးကိုတြယ္ဖက္
အေအးျမဆံုး လတ္ဆတ္ဖူးပြင့္ခ်င္ရဲ႕ ..... ။ ။
ေန႐ိုင္း
No comments:
Post a Comment