တိမ္ကြဲေန႔

လေရာင္ကို ေပြ႔ဖက္ရင္းနဲ႔
ႀကိဳးျပတ္သြားတယ္ စံပယ္ရြက္က
သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အိပ္မက္နဲ႔
အေတာင္ပံေတြကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲခတ္ခဲ့တယ္ ...

ႏွင္းစက္ေတြ အိပ္တန္းတက္တဲ့အရပ္မွာ
ေကာင္းကင္ အေငြ႔အသက္ေတြနဲ႔မူးလဲ
တိမ္ကြဲေလေျပ
ဆႏၵတို႔ရဲ႕ မိုးေရစက္
ဖိနပ္အျပတ္ဆိုတာ
တစ္ခ်ိန္က ... သံုးရာသီရဲ႕
ဗီးနပ္စ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ...

တကယ္ေတာ့ ...
ဧဒင္ရဲ႕ သစ္သီးတစ္လံုးဟာလည္း
ကမာၻဦးရဲ႕ ႏ်ဴကလီးယား ဗံုးပါပဲကြယ္ ...

ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္းတဲ့
အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ရဲ႕
စံပယ္ၾကမ္းေတြ ဖားလ်ားက်တဲ့မနက္က
တိမ္ကြဲေတြနဲ႔ ညႊတ္အိတြဲခဲ့တယ္ ..... ။         ။

ေနရိုင္း

ဤသို႔မည္ေသာ ...

ရနံ႔ေတြ တသုန္သုန္ပြင့္ခဲ့တဲ့လမ္းကေလးေပါ့

စံပယ္တစ္ပြင့္စာကေလးလင္း

ေစာင္းႀကိဳးေတြလည္း တင္းခဲ့တယ္ ...

နတ္ဆိုးေတြရဲ႕ အာသံကို

ကႏာၱရလက္ဖဝါးနဲ႔ပန္ရင္း

သင္းကြဲအိပ္မက္ထဲ

ရိုက္ခြဲႀကိတ္ထည့္

အလြမ္းေတြလည္း

မႈန္ေနေအာင္ လဲ့ခဲ့ၿပီ ...

ေနရိပ္၊ လရိပ္အလြန္မွာ

ရာသီအိုေတြ

တလြင္လြင္လိမ့္ဆင္း

ေကာင္းကင္စကားတစ္ခြန္းက

ၾကယ္စင္ေတြကို နစ္မြန္းေစခဲ့ ...

ဒီလိုနဲ႔ ...

စၾကဝဠာအခန္းခန္းမွာ

ျပကၡဒိန္ေတြ သမ္းေဝငိုက္ျမည္းရင္း

အနႏၱအေရာင္မွာ

သက္ျပင္းေတြဟာ ေမွာင္လြန္းခဲ့တယ္ ..... ။          ။

ေန႐ိုင္း

တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ အိပ္မက္

ၾကယ္ေတြ အုပ္အုပ္သည္းသည္းေၾကြတဲ့ညကေပါ့
တိုးညွင္းလြန္းတဲ့ လမ္းကေလးမွာ
ငါ .. တစ္ကိုယ္တည္းစီးဆင္းခဲ့တယ္ ...

ညဥ့္ငွက္တို႔ရဲ႕ အေတာင္ပံမွာ
ၾကယ္ေၾကြသံေတြ ရစ္ပတ္ထစ္ခ်ဳန္း
( ေကာင္မေလးရယ္ )
မိုးအဆံုး၊ ေျမအဆံုးေဝးလိုက္ၾကစို႔ကြယ္ ...

ကႏာၱရရဲ႕ အိပ္မက္က
မိုးေရစက္ကို တပ္မက္သလို
မဟူရာညရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကလည္း
လေရာင္ကို နမ္းခ်င္မိလိမ့္မယ္ ...

တကယ္ေတာ့
ကံၾကမၼာဆိုတာ
ပန္းပန္ထားတဲ့ ျမားဒဏ္ရာနဲ႔ေကာင္ပါပဲ ...

ဒီလိုနဲ႔ ေဝးလြင့္
ညဟာ ပိုရင့္ခဲ့ၿပီ ...

ျမတ္ႏိုးမႈနဲ႔ အုပ္မိုး
ကံနတ္ဘုရားကို စီးခ်င္းထိုးခဲ့ေပမယ့္
( ေကာင္မေလးေရ )
ညနက္နက္ရဲ႕ အိပ္မက္ဆိုတာ
တစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွတ္တမ္းပါပဲကြယ္ ..... ။

ေနရိုင္း

လူ

လူဆိုတာ ...
ေနဝင္ေနထြက္မွာ
အသက္တစ္ရက္ႀကီးသြားတာထက္
ဝမ္းစာရွာဖို႔အတြက္ကို
ပိုသတိရတတ္သလို

ခိုကိုးခ်င္လွ်င္လည္း
ေျမျပင္ကိုေတာင္
ရွိခိုးတတ္တဲ့ အမ်ိဳး ..... ။

ေနရိုင္း

ေခါင္းစဥ္တပ္မထားတဲ့လူ

ငါဆိုတာ ...

နိမ့္ပါးပါးေျမျပင္ေပၚမွာ

အတုန္းအရုန္း

လဲက်ေၾကြလြင့္ေနခဲ့တဲ့

သာမည ခေရပြင့္ေလးပါပဲ

အလြမ္းဆိုတဲ့ ေျခဖမိုးကိုမွ

တရႈိက္နစ္နစ္ရိုက်ိဳးေနမိတဲ့ေကာင္

ဘဝက နည္းနည္းေတာ့ေမွာင္ရဲ႕ ...

အသူရာေတြ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့တဲ့

ေတေလရဲ႕အိပ္မက္ဆိုတာ

မီးနကၡတ္ေတြလႊမ္းတဲ့

မရဏက်မ္းတစ္ေစာင္လိုပဲ

ပူျပင္းေတာက္ေလာင္လြန္းပါတယ္ ...

ငါ့ရဲ႕ အထုပၸတၱိတစ္စကို

ဆြဲလွန္ခ်ၾကည့္

ၾကယ္ပြင့္ေတြမျဖာ

ရက္ရာဇာမရွိခဲ့တဲ့

ဗလာနယ္ ခပ္ျပျပေလးသာရွိလိမ့္မယ္ ...

သံေျခက်င္းေတြနဲ႔ခတ္ခ်ဳပ္

ဆႏၵေတြကို ၿငိမ္းမႈတ္လိုက္ပါ့မယ္

ခ်စ္ေသာ ထိပ္ထားရယ္ ...

ခ်စ္သူကို ျမတ္ႏိုးျခင္းဟာ

အဆိပ္လူးျမားအစင္းစင္းရဲ႕

အုပ္မိုးျခင္းကိုခံထားရတဲ့

သားေကာင္ပါပဲကြယ္ ...

ကမာၻက ေနကိုေကြ႔ေရွာင္သလိုမ်ိဳး

ငါကပဲ ပူေလာင္လြန္းခဲ့သလား

ဝိုးဝါးေမွာင္ရီ

ခ်စ္သူအတြက္သီေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္က

ဘီလူးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အစြယ္ၾကမ္းလို

ထိုးလွန္ေဖာက္ခြဲ

( ငါ့အိပ္မက္တို႔ )

လြင့္ပါးၿပိဳကြဲခဲ့ၿပီကြယ္ ...

မုဆိုးေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္က်တိုင္း

အရာရာကိုၿခံဳအုပ္

သားေကာင္တိုင္းဟာ

ညံ့လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး

ေလာကဓံနက္ရႈိင္းရႈိင္းမွာ

မာယာအစြယ္ရိုင္းေတြအေၾကာင္း

တစ္စြန္းတစ္စေတာ့

သင္ စာလံုးေပါင္းမိမွာပါ ...

အို .. အလင္းတို႔ရယ္

ေၾကြအ့ံမူးမူးဆည္းဆာကို

ဥေပကၡာမျပဳလိုက္ၾကပါနဲ႔ဦး ...

ေဟာဟိုမွာ

အေတာင္ပံေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားကူးခတ္

ရင္ခြင္ေဟာက္ပက္နဲ႔

အိပ္တန္းျပန္ေနာက္က်တတ္တဲ့

သင္းကြဲငွက္ကေလးရွိေသးတယ္ ...

သဲမႈန္ကႏၱာရမွာ

ရနံ႔ကုန္သြားတဲ့ေဆာင္းက

ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အသံကို

ေျမာက္ျပန္ေလလို ပန္တတ္ခဲ့ၿပီတဲ့ ...

ေၾကာက္လန္႔စဲြမက္ဖြယ္ရာအိပ္မက္တို႔နဲ႔

ရက္ရွည္ခရီးထြက္ခဲ့တဲ့ငါ

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ...

ဖီးနစ္ငွက္လို ေလာင္ေတာက္

ငါ့ဝိညာဥ္ ငါေကာက္ၿပီး

ဖြဖြညွင္းညွင္း

ဘဝတစ္ခု အသက္ျပန္သြင္းခ်င္တယ္ ..... ။

ေန႐ိုင္း

အလြမ္း

ေလးတစ္ညွိဳ႕စာကေလး
လန္းခဲ့တဲ့ ပန္းကို
ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းနဲ႔
လြမ္းတယ္ ..... ။

ေနရိုင္း

အလြမ္းမွတ္တိုင္

ၾကယ္ေရာင္တိတ္တဆိတ္မွာ

ေဆာင္းရိပ္ကိုခိုစီး

လမင္းနဲ႔ နီးခ်င္ခဲ့သူ

ေအးစက္ျပာညိဳ

(တစ္ကိုယ္လံုး)

ႏွင္းစက္ကေလးေတြ စိုလို႔ေပါ့ ...

စဥ္းလဲမႈနည္းတဲ့ေဆာင္းဆိုတာ

ငါ့အတြက္ေတာ့

အိပ္ယာဝင္ ပံုျပင္တစ္ေၾကာင္းမွ်သာျဖစ္ရဲ႕ ...

ခ်စ္သူကိုနမ္းခြင့္မပါတဲ့

ဘီလူးၾကမ္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ အခန္းမွာ

ေသြ႔ေသြ႔ကေလးကၽြမ္းပ်က္

တိတ္တခိုးဆိုတဲ့ ပညတ္ခ်က္ကိုပဲ

ငါ .. ျမတ္ႏိုးမိပါရဲ႕ေကာင္မေလးရယ္ ...

လိႈင္းထန္ေဝဝါး

နကၡတ္အေသေတြၾကားမွာမွ

သတၱမေျမာက္ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ေတေလ

ေကာင္မေလးေရ ..

ရက္ရွည္အလြမ္းဆိုတာ

တစ္ခန္းရပ္တတ္ပါသလားကြယ္ ..... ။          ။

ေန႐ိုင္း