ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ျဖင့္သီေသာ ေႏြတစ္ခုရဲ့ ဒိုင္ယာရီ

လေပြတစ္ခ်က္အရမ္းမွာ
ရြက္ဝါေတြေျဗာင္းဆန္ေနေအာင္ေၾကြ ...

ေရနည္းငါးတို႔ရဲ့စမ္းမွာမွ
ေႏြဝတ္႐ံုကိုလႊမ္းတဲ့သူမ
အနက္ေရာင္ဖဲႀကိဳးတစ္စျဖင့္
ငါ့အားရစ္ပတ္
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲ ေစတန္နကၡသြင္းခဲ့ၿပီ ...

ငါ ေမွာင္သည္ ...
ငါ ေလာင္သည္ ...

အို ... ေပါကၡရဝႆ ဝႆန္ရယ္
ဤသို႔ေသာဆာဟာရအား
အဘယ္ေၾကာင့္ထိန္ခ်န္ထားရပါသလဲ ... ?

ေႏြအပူေတြရဲေတာက္
ကိုင္းမြဲေျခာက္မွာမွ
တြဲေလာင္းခိုခ်င္တဲ့စိတ္
ယိုယြင္းပ်က္သုဥ္း
တစ္ေႏြလံုး ဗုန္းဗုန္းလဲ ...

ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ေကာ့ညြတ္သြယ္လ်
ေႏြဆိုတဲ့အဘိဓမၼာမွာ
ကၽြန္ေတာ့္လက္မွတ္ျပာေတြလည္း
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕
အက္ရာေတြအျပည့္နဲ႔
မြန္းလြဲအိုေတြကို ေစာင္ႀကိဳေနခဲ့မိတယ္ ..... ။ ။

ေန႐ိုင္း