ႏွင္းဆီဝိညာဥ္ပူးေသာ ဥယ်ာဥ္

ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ...
ခပ္တံုတံုးေတေလတစ္ေယာက္ရဲ့
ထိရွပ်က္သုဥ္းလြယ္တဲ့ဥယ်ာဥ္မွာမွ
လဲ့ျဖာလင္းယွက္
ဆူးခက္ေတြခ်ည္းပြင့္ခဲ့ေသာ
ငါ့ရဲ့ ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီေရ ...

ေလဆန္ေတြတိုး
နတ္ဆိုးေတြေပ်ာ္တဲ့တစ္ည
အဲ့ဒီဆူးခက္ေတြကိုမွ
တိုးညွင္းသြယ္လ်
သံေယာစဥ္တစ္စက
ေႏွာင္ငင္ရစ္ပတ္
ငါ ... ေျဖဖို႔ခက္ခဲ့ၿပီ ... ။

ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ ...
“အလြမ္းဆိုတာ
သံေယာစဥ္တြယ္ရာမွာ
အေလ့က်ေပါက္တတ္တဲ့အရာ”... တဲ့

တရႈိက္မက္မက္
ငါ့ရဲ့ တမ္းမက္ျခင္းမွာ
ဂႏၻီရဆန္တဲ့
အျပာေရာင္မီးလွ်ံေတြ
ေလာင္ကၽြမ္းေတာက္ပ
ငါဟာ ျပာတစ္စျဖစ္သြားခဲ့ ... ။

ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ ...
သြယ္လ်ခၽြန္ထက္တဲ့
သင့္ရဲ့ ဆူးခက္တစ္ခ်က္အဖြင့္မွာ
ေတေလဥယ်ာဥ္တစ္ခုလံုးလည္း
တုန္ရီေမာဟိုက္
ေမွာ္လူမိုက္တို႔လက္၌
သုညအၾကြင္း
တစ္စျခင္း တစ္စျခင္း
ထံုေဝမႈန္သင္း ... ။

ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ ...
ငါနဲ႔မတန္တဲ့
ေလာကေလဆန္မွာ
စူးရွရဲေတာက္
ဆူးေကာက္ကေလးေတြကိုမွ
တြယ္ဖက္ရစ္မူး
ငါဟာ ... ေတေလစြာရူးေပါ့ ... ။

ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ ...
“ဓားသြားအဆင္းျဖင့္
ပ်ိဳဝင္းထက္ရွ
လဲ့ေနေအာင္လွပါေစ ...

မီးရနံ႔တို႔
ကူလူးသြယ္ယွက္
ညဥ့္ယံ၌လည္း
တိုးတိုးညွင္းညွင္းလင္းပါေစ” ...

ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ ...
ဆူးခက္ေတြနဲ႔ခ်ယ္မႈန္း
ငါ့ဥယ်ာဥ္ကုန္းကအျပန္
ေလညွင္းကေလးေတြပန္ထားတဲ့
ႏွင္းဆီရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕က
ဆြတ္ပ်ံ႕ရီေဆြး
အလြမ္းစီေတးေတြကိုဆိုၾကတယ္ ... ။

ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ ...
မာယာအိုေတြအလွ်ံညီးညီးေတာက္
အျပာေရာင္မီးေတာက္ကေလးေတြနဲ႔ညကို
ငါေသာက္ပါရေစဦးကြယ္ ...

နီေဆြးပြင့္ဖူး
သင့္ရဲ့ပြင့္လႊာဦးကိုမွ
ျမတ္ႏိုးစြာနမ္းခြင့္
ငါ ... တပ္မက္ျခင္းကင္းပါရဲ့ ...

လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့
ရူးသြပ္လွပစြာတမ္းျခင္းကို
ဘယ္နတ္ဘုရားေတြကမ်ား
ဖန္ဆင္းထားခဲ့ေလသလဲကြယ္ ... ။

ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ ...
ဆူးခက္သံလြင္လြင္နဲ႔
အညၾတဥယ်ာဥ္ေလးရဲ့ရင္ခြင္မွာ
အခုေတာ့ ...
ႏွင္းဆီရနံ႔ေတြအူေဝ ...
ႏွင္းဆီရနံ႔ေတြအူေဝ ...
ႏွင္းဆီရနံ႔ေတြအူေဝ ...
မနက္ျဖန္ခါမ်ားစြာမွာ
အလြမ္းေတြေၾကြလိမ့္မည္ ... ။

နတ္ဘုရားမ်ားထံ၌
ငါ၏လက္တစ္စံုအားျဖန္႔ကား
အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ဆုေတာင္းစကားဆိုမည္ ...
“ႏွင္းဆီဝိညာဥ္ပူးေသာ
ဤဥယ်ာဥ္အား
ေဘးမဲ့အျဖစ္ ေပးသနားေတာ္မူပါဘုရား” ...

ငါ၏ဆုေတာင္းသံအဆံုးမွာ
ပြင့္လႊာကေလးေတြအကုန္လံုး
အံု႔ေဝထစ္ခ်ဳန္း
ငါ့ေကာင္းကင္ကို
ဦးကုန္းညႊတ္ၾကလိမ့္မည္ ... ။

ခ်စ္ေသာႏွင္းဆီ ...
သဘာဝဆန္တဲ့
ေလာကဓံမွာေတာ့
နက္ေမွာင္လဲ့လင္း
ဆူးခက္ေတြျဖင့္ထြင္းေသာ
ေတေလရဲ့ဥယ်ာဥ္ဟာ
တုန္ခါေဖ်ာ့အို
တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြနဲ႔ငိုေနၿပီကြယ္ ..... ။ ။

ေန႐ိုင္း